دشتستان بزرگ- سیده هدیه علوی شریف: شاید اگر پیش از این، جمله ” جنگ بر سر آب ” را می شنیدیم، کمتر به عمق این درد فکر می کردیم که ” به دریا رفته می داند مصیبت های طوفان را”! اما این مصیبت زمانی بیشتر خود را نشان می دهد، که کشتی بانان و ملوانان نیز نتوانند به نحو احسن، این کشتی طوفان زده را به ساحل برسانند و چه بسا، عدم هماهنگی آنان، شرایط را از آنی که هست نیز بدتر کند! دشتستان بزرگ، شهرستانی که نامش خود گواهی بر این مدعاست که این منطقه به دلیل طبیعت زیبا و شرایط مطلوب کشاورزی، دشت جنوب کشور محسوب می شد اما اکنون از این دشت، چیزی جز نخل های خشکیده، زمین های تشنه و درد و رنج مردم باقی نمانده است.

بارش کم باران و خشکسالی های سال های اخیر در بسیاری از نقاط کشور مشکلاتی را ایجاد کرده، از خشکی دریاچه ارومیه و زاینده رود گرفته تا از بین رفتن نخلستان های جنوب کشور، اما چگونگی اداره شرایط و گذر از این بحران، امری بسیار مهم است چرا که نبود مدیریت و هماهنگی، خود دردی بر این درها می افزاید. بحران آب دشتستان را می توان، میدان محکی برای مدیرانش برشمرد، میدانی جهت نشان دادن نقاط ضعف و یا قوت مدیران شهرستانی، استانی و حتی فرااستانی. برخی در این میدان، با صداقت پیش آمدند، برخی به دادن آمار کذب روی آوردند، برخی تنها هدفشان، آرام کردن مردم بود حتی به قیمت دادن امید واهی به آنان! و برخی نیز فرار را بر قرار ترجیح دادند و عرصه را خالی گذاشتند!

بسیارند مدیرانی که متأسفانه خودشان هم با هم هماهنگ نبوده و اطلاعات متناقض ارائه می دادند! به عنوان مثال در نشست اخیر مردمی مدیران آب استان، مدیرعامل آبفار، نبود اعتبارات را عامل تأخیر در احداث آب شیرین کن عنوان می کند و در همان جلسه نیز سرپرست آبفا، دقیقا این امر را نقض و عنوان می کند که احداث آبشیرین کن ربطی به اعتبارات داخلی و یا ملی ندارد! و یا مدیر اداره آب و فاضلاب دشتستان، در جلسه ای که با اعضای شورای شهر برازجان داشت، صراحتاً اعلام می کند که آب های توزیع شده دارای نیترات بالا بوده و حتی استحمام با آن نیز، عامل سرطان است! و بعد اعلام می کند، این مشکل تنها در آب های مصرفی فضای سبز دیده شده! امری که واکنش مدیر شبکه بهداشت و درمان را به دنبال داشته به نحوی که خویشدوست همان شب، در یکی از فضاهای مجازی اعلام می کند، نیترات آب های توزیع شده توسط تانکرهای آب و فاضلاب، در حد استاندارد بوده و مشکلی ندارند. در این بین، بودند مسئولانی که در ابتدای امر، خود را کنار کشیده و توپ را به زمین دیگر مسئولان از جمله فرماندار می اندازند و پس از انجام یافتن برخی امور، اقدامات صورت گرفته را به نام خود مصادره می نمایند!

و بودند مسئولانی که در این بین خود را به خواب زده و سعی در نشنیدن صدای مردم داشتند و این ضرب المثل را در اذهان تداعی می کردند که: ” آدم خواب را می شود بیدار کرد، اما کسی که خودش را به خواب زده، نه”.

و اما در نهایت، پس از این جنگ که یک کشته نیز – در کازرون- بر جا گذاشت! گویا مسئولان امر، تنها راه نجات دشتستان تشنه را اتصال به خط آبرسانی کوثر دانستند تا بعد از مشاجرات زیاد با کازرونی ها، اختلافات با کشاورزان دشتستان و در نهایت زدن چندین حلقه چاهی که خودشان هم بر این باور بودند که کفاف نیاز را نمی دهد و به نوعی آزمون و خطا کردن راه های مختلف – که البته با نارضایتی مردم نیز همراه بود- اعلام کنند که دشتستان نیز از خط آبرسانی کوثر تغذیه خواهد کرد.

اما جای بسی سؤال است که چرا این همه تعلل در اتصال به خط کوثر؟ آیا به راستی مسئولین آب استان بر این باور بوند با این میزان کم آب چاه ها، می توان دشتستان را تا احداث آب شیرین کن، تشنه نگه داشت؟! و یا دائماً با کازرونی ها بر سر آب، بحث کرد؟ و چرا با اینکه خودشان بارها اعلام می کردند که آب نیست، با تسریع ساخت سدهای اهرم، دالکی و … ، از آب هایی که زمستان به دریا هدایت می کنند! برای روز مبادا، توشه ای بر نداشتند؟ و چراهای دیگر… در نهایت این آزمون تمام خواهد شد و کارنامه مسئولین در ساماندهی بحران آب بر جای می ماند و اما به راستی، نمره مسئولین در آزمون آب چند است؟

امید است مسئولین عزیز با درس گرفتن از این امتحان، خود را برای اداره سایر امور استانی و شهرستانی، تقویت بخشند که دراز است ره مقصد و ما (مسئولین) نو سفریم…