اما این روزها دیگر خبری از آن رفت و آمدها نیست و گاه گاهی مگر مشتری‌های قدیمی گذرشان به این دکان‌ها بیفتد و سفارش ساخت وسیله‌ای بدهند.

در عصر نوآوری، چلنگری هم به مانند دیگر پیشه‌های کهن به غریبه ای در میان پیشه‌های جدید تبدیل شده و شاید تا یکی دو دهه دیگر حتی نامش هم برای کسی آشنا نباشد و بساط این هنری که از دل تاریخ آمده برچیده شود.

با این وجود هنوز هم هستند معدود چلنگرانی که کوره دکان‌هایشان را گرم نگه داشته‌اند و نگذاشته‌اند دنیای مدرن آنها را در خود ذوب کند و شغلشان روبه فراموشی برود.

به گزارش دشتستان بزرگ- جلال چراغیان یکی از این استادان چلنگری است که در گفت و گو با خبرنگار ایسنا، به بیان مشکلاتی که در سالهای اخیر دامن پیشه اش را گرفته پرداخت و بابیان اینکه خیلی‌ها فکر می‌کنند چلنگری همان آهنگری است، گفت: چلنگری بسیار از آهنگری قدیمی تر است و عموماً وسایل ریز همچون میخ، انواع نعل‌ها، بیل، تیشه، قندشکن، تبر، داس، تبرزین و … در این رشته تولید می‌شود.

وی با اشاره به گران شدن و کمبود مواد اولیه مورد نیاز چلنگری طی سالهای اخیر، اضافه کرد: برای روشن کردن کوره از ذغال سنگ استفاده می‌کنیم که آن هم از سال گذشته به شدت گران شده و از سوی دیگر دسترسی به ذغال سنگ مرغوب به سختی انجام می‌گیرد.

این استاد چلنگری گفت: البته امروزه برخی از دکان‌های چلنگری اقدام به بروزرسانی کوره‌های خود کرده و آن را گازی کرده‌اند، اما این امر از کیفیت کار کم می‌کند و گاهاً باعث پوسته پوسته شدن آهن و عدم جوش آن در گرمای کوره می‌شود.

وی اضافه کرد: از آنجایی که نوع آهن نیز برای ساخت یک وسیله فلزی مهم است، اینکه بتوانیم آهن با جنس نرم را برای برخی از وسیله‌ها گیر بیاوریم به راحتی نیست.

چراغیان بابیان اینکه امروزه چلنگری دیگر مانند گذشته درآمدی ندارد، گفت: اگر این رشته را ادامه می‌دهیم تنها به این دلیل است که در آن غرق شده‌ایم و نمی‌توانیم از آن جدا شویم. پیشه اجدادی ما است و به آن علاقه داریم.

وی عنوان کرد: چلنگری پیشه‌ای تاریخی است که در ایران و بویژه در منطقه کوهستانی کرمانشاه قدمتی دیرینه دارد، لذا از مسئولین می‌خواهیم به این هنر صنایع دستی بیش از پیش توجه کنند و مانع از فراموشی آن شوند.