دشتستان بزرگ- سیدعباس بهادر: با توجه به مباحث گذشته و با توجه به این که معرفت و شناخت مهمترین عنصر موجود در حرکت بشری بوده و هم راهنما و هم راهبر ما در مقاطع زندگی باید باشد، انسان نیز با بدست آوردن معارف و مسائل شناختی می تواند تشخیص، تبیین و تحرک داشته باشد.

امّا نکته مهم و استراتژی این بحث، طریق زندگی بر مبنای بندگی است، ولی پشتوانه معرفت و شناخت چه چیزهایی و چه زمینه هایی باید باشد تا رسیدن به انتاج در تصمیم و تکلیف بر اهداف و مسیر صحیح بنا شده و حرکت کند.

قبل از برسی موضوع مطرح شده باید به یک نکته قابل توجه که متأسفانه بسیاری از افراد جامعه درگیر آن بوده تا زمانی که حل نشود ممکن است هر لحظه ما را به گمراهی و یا عقب ماندگی پیش برد اشاره کرد، نکته مدنظر جهل و عدم توان تمایز بین عقل و علم هستند.

بسیاری از افراد می خواهند بدون تلاش و کوشش و مراجعه به متخصصان در هر موضوعی سعی در نسخه پیچی کرده و در زندگی بدان عمل کنند، حتی گاها تا جایی که به یقین در موضوع و نتیجه ذهنی خود ایمان دارند که در ترویج و نشر آن هم دریغ نمی کنند، غافل از این که عقل توان تجزیه، تحلیل و نتیجه گیری را زمانی داشته که داده های صحیح و متناسب با موضوع به او داده شده و در بین اطلاعات موجود بتواند نتیجه گیری را ایجاد و بعد از مطابقت با واقعیت به کمک داده های تکمیلی و قرائن موجود، انسان را برای انتخاب مسیر و تصمیم نهایی هدایت کند که قرآن کریم نیز در این باره بیان می فرماید: «لاتقف ما لیس لک به علما» از آنچه درباره آن علم ندارید پیروی نکنید.

امروزه در دنیای پر پیچ و خم و فراز و نشیب می بینیم که بسیاری با غلبه نفس بر عقل و عقل بر علم مواجهه پیدا کرده و القائات بیرونی و نگاه منفی باعث اوج آن و نهایتاً عمل بر این مبنا می شود، دیده ایم و دیده اید که شکست ها و عقب ماندگی های بسیاری ناشی از تناقض و موانعی از این دست بوده است.

ریشه همه این معارف و شناخت نوع نگاه ما به این علم و اتفاقات اطراف ماست که می تواند ما را به جهات مختلف هدایت کند و این که ما چگونه به عالم می نگریم!!
آیا همه را خوب و یا همه را بد می بینیم؟؟ آیا همه را سیاه و یا سفید می بینیم؟ آیا عینک قلب ما با عقل ما یا عمل ما یکی است؟ اعتقادات و باورهای ما چقدر در نگاه ما به آینده و تصمیم در زمان حال و عبرت از گذشته می تواند نوع نگاه ما را ایجاد کند؟ و…
بسیاری از سوالات دیگر که اگر پاسخی منطقی و قاطع نداشته باشیم آرامش ناشی از وجود علم و باورهایمان ایجاد نشده و خدایی نکرده وجود و شخصیت انسانی و الهی خود را فراموش می کنیم، بجای زندگی بر مبنای بندگی نیز زندگی بر مبنای گذر زمان را انتخاب می کنیم، نوعی از زندگی که مسیرش می شود روزمره گی و نتیجه اش می شود خستگی، ناامیدی، دلمردگی، افسردگی و اضطراب، در نهایت نیز غصه لذت انسان را از داشتن حیات از بین می برد، ما را مخیر به انتخاب زندگی حیوانی و انسانی کرده و چون زندگی حیوانی به معنای منطقی آن یعنی خوردن و پوشیدن و زنده ماندن برای انسان، برای ما اهمیت پیدا کرده، ابعاد عمیق و دقیق انسان به فراموشی سپرده می شود، چرا که این نوع زندگی هم زودگذر بوده و هم لذت های مقطعی و ملموس دارد.

لذت هایی که انسان راحت طلب غافل از اینکه «ان مع العسر یسری» را بفهمد لهو و لعب را اصل در آن قرار داده است، بنابراین باید نگاه کرده که ما در این پازل عالم قطعات را چگونه بهم وصل می کنیم که هر کدام از استعدادها، علائق و اهداف واقعی و منطقی انسانیت کنار هم بوده و حقیقت خلیفه الهی در وجود انسان متبلور شود.

با خدا باش پادشاهی کن         بی خدا باش هر چه خواهی کن