به گزارش دشتستان بزرگ به نقل از مهر، حجت الاسلام عبدالله محمدی استادیار مؤسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران در یادداشتی با عنوان توسل به امام حسین (ع): توسل به جمیع انبیا به معنای وارث بودن امام حسین (ع) از انبیا الهی پرداخته است:

لازمه نگرش منظومه وار آن است که اجزای تاریخ هدایت نیز پیوسته و مرتبط با هم لحاظ شوند. همان گونه که مقام معظم رهبری، امامت را هویت هدایتگر یک انسان ۲۵۰ ساله معرفی کردند، جریان نبوت نیز هدایتگری یک انسان چند هزارساله است. قرآن کریم این حرکت را امری متصل و دارای هدفی واحد می‌داند «لقد ارسلنا رسلنا تترا (مومنون: ۴۴)» و «لقد وصّلنا لهم القول (قصص :۵۱)» انسانی چند هزار ساله که به اقتضای شرایط مختلف، تجلیات متناسب داشت.

از سوی دیگر جریان امامت، استمرار نبوت است. همان گونه که در بخش‌های قبل گذشت، غدیر امتداد نبوت است. عاشورا نیز امتداد غدیر است. اگر در تفکر مادی، رنسانس، نقطه عطف تاریخ است، در تفکر الهی، عاشورا نقطه عطفی است که تاریخ را به قبل و بعد خود تقسیم می‌کند.

کربلا امتداد هدایتگری تمام انبیاست. به همین دلیل است که در زیارت وارث، امام حسین (ع) وارث آدم، نوح، ابراهیم، موسی و عیسی (ع) معرفی می‌شود. این وراثت امری تشریفاتی نیست. چنین نیست که از هر نبی، کمالی در امام حسین (ع) نهاده شده و شیعیان صرفاً از شنیدن فضائل او خوشنود شوند. بلکه بدین معناست که تمام ظرفیت‌های هدایتی انبیا پیشین در ارتباط موحدان با امام حسین (ع) خلاصه شده است.

تابلوی ترسیم چهره انبیا در قرآن با ترسیم چهره ایشان در اسرائیلیات و کتب تاریخی متفاوت است. قرآن به جای گزارش برخی جزئیات بیهوده بر هویت اصلی زندگی انیباء تأکید کرده است. محور مشترک حرکت تمام انبیا، نبرد حق و باطل بود.این امر در عاشورا به اوج خود رسید. عاشورا مرز تقابل حق و باطل را روشن‌تر کرد. اشخاص حاضر در دو جبهه کربلا، صرفاً شخص نبودند بلکه شاخصه‌هایی برای آیندگان بودند که با تطبیق آنها بتوانند میزان قرابت و نزدیکی خود با این دو جریان بسنجند.

همان گونه که سیدالشهدا (ع) ظرفیت هدایتگری تمام انبیا را دارد، توسل به او نیز توسل به تمام پیامبران است. محرّم، حریم مُحرم شدن و سپس مَحرم شدن است.