دشتستان بزرگ- اصغر شعبانی: سی و سومین دوره رقابت های المپیک از دو روز دیگر در کشور فرانسه آغاز می‌شود و کاروان ایران با ۴۰ ورزشکار در این دوره از مسابقات حضور دارد .‌ چهل ورزشکاری که از ۱۵ استان کشورمان مجوز حضور در رقابت های المپیک که از باکیفیت ترین و مهمترین رقابت های ورزشی دنیاست را به دست آورده اند .

به آمار که نگاهی کوتاه بیندازیم افسوس می خوریم و حسرت ها مانند گذشته بر روی دلمان تلمبار می شود چرا که متأسفانه هیچ ورزشکاری از استان بوشهر در المپیک حضور نخواهد داشت و این موضوع قطعاً یک غصه ی پرماجراست!

بیشترین سهم ورزشکاران المپیکی متعلق به مازندران است که با ۷ ورزشکار در جایگاه نخست استان ها قرار دارد و بعد از آن تهران با ۶ ، خوزستان با ۵ ، آذر شرقی و اصفهان هر کدام با ۳ ، قزوین و البرز و گیلان و یزد و کرمانشاه و لرستان هر کدام ۲ ، گلستان و زنجان و خراسان رضوی و آذرغربی با یک ورزشکار رتبه های بعدی را به خود اختصاص داده اند . در این میان ما مانده ایم و مثلاً هرمزگان و کهگیلویه و سیستان و کرمان و ۱۱ استان دیگر …

در المپیک ۲۰۲۰ ژاپن، فاطمه کرم زاده ورزشکار هم استانی در رشته تپانچه بادی ۱۰ متر زنان همراه کاروان ایران بود و حداقل اینکه استان بوشهر نیز یک ورزشکار در المپیک داشت اما متأسفانه در این دوره به هر علت و دلیلی از جمع ۱۵ استان دیگر جا مانده ایم و بدا به حال مان!

کجای کار ایراد دارد که نام ورزشکاران هم استانی در بین المپیکی های ایران دیده نمی شود ؟ سوء مدیریت است و یا اینکه توان و سطح ورزشکاران ما در استان بوشهر پایین تر از آنهایی است که در رشته های ثبت شده برای ایران موفق به کسب سهمیه شده اند ؟

حضور مداوم در مسابقات بین المللی آسان نیست . جدای از استعداد ذاتی یک ورزشکار و نیز تلاش و کوشش و البته هزینه های بسیار زیاد، مسئولیت متوجه آنهایی است که سکان ورزش را در دست دارند . اینکه مقصر را ورزشکار بدانیم رفع مسئولیت است. شرایط برای حضور موفقیت آمیز و مداوم یک قهرمانِ ورزشی در رقابت های ملی و بین المللی می بایست فراهم باشد که متأسفانه نیست . در کدام رشته ی ورزشی سرمایه گذاری مناسبی داشته ایم ؟ سهم ما از نعمت خدادادی دریا و مسابقات آبی چه بوده ؟ چرا در رشته های صاحب مقام و امتیاز در کشور بی نصیبیم؟

نوع گزینش و انتخاب روسای هیئت های ورزشی در مرکز استان به چه صورت است ؟ چگونه و از چه راه هایی باید به حمایت از رشته های مدال آور و مهم در مسابقات کسبِ سهمیه کمک کرد ؟ توجیهتان در ارتباط با عملکرد رؤسایی که می توانند در پرورش استعدادها موثر باشند اما هیچگونه فعالیتی ندارند چیست ؟ اگر آشنا به امور حوزه ی ورزش و جوانان نیستید (البته که خود را عالم دهر می دانید!!!) چرا از تجربه استانهای دیگری مثل خوزستان که همین نزدیکی های ماست و در المپیک امسال نیز ۵ ورزشکار خواهد داشت استفاده نمی کنید ؟ چرا برای یک رشته خاص المپیکی برنامه ریزی نمی شود ؟ متولی کارهای تخصصی ورزش در رشته های مهم بین المللی چه کسانی هستند ؟ اینکه به فلان جا سر زده شود و برای نصب یک کفپوش یا یک کولر ده ها مصاحبه بشود و به به و چه چه کنند کافی است ؟ اینکه یک باشگاه درون استانی با لوح تقدیر قدردان مان باشد همه ی مسائل ورزش حل شده ؟ مسئولیت یعنی همین؟! چرا نگاه به آینده دیده نمی شود؟ چرا وسعت دید در حوزه ورزش اینقدر سطحی و پایین است ؟ چرا در برخی از شهرستان ها از مدیرانی استفاده می شود که خود نیز از آن مسئولیت عاجز و درمانده اند!!!

به خود می بالیم که در ترکیب تیم ملی فوتبال بزرگسالان ۳ سهمیه متعلق به استان بوشهر است . اگر به طور مثال ۳ نفر نیز سهمیه ی المپیکی داشتیم می دانید چقدر نام استان بوشهر در رقابت های مهم المپیک که حتا حضور در آن نیز تا همیشه در آمار تاریخ ورزش دنیا ثبت و ضبط می گردد برده می شد ؟ چرا از ظرفیت و توانمندی ها و حتا تجارب ارزنده پیشکسوتان و مو سپیدان در حوزه ی ورزش در استان بوشهر استفاده نمی شود ؟ چرا کسی نیست نظرات این افراد را بشنود، جمع بندی کند و طی یک پروسه چند ساله برای آینده ، آینده نگری نماید ؟ آیا واقعاً نمی توان برای ۴ سال بعد، از استان بوشهر حداقل یکی دو ورزشکار المپیکی داشت ؟

می دانیم که برای این نوع سؤالات جوابی قانع کننده نیست. ما که از جمع استانهای کشور جا مانده ایم و البته که شاهد کم کاری هیئت های فراوانی نیز هستیم . حوزه ورزش و جوانان استان و البته در اکثر شهرستان ها نیازمند فوری تغییرات مدیریتی است . تحرک و پویایی ورزش به حداقل رسیده و زیرساخت ها نیز چندان رضایت بخش نیست . منتظر روزهای آینده خواهیم ماند تا تصمیمات مدیریتی بهتری برای ورزش در تمامی سطوح گرفته شود .