روزنامه جمهوری اسلامی نوشت: در روزهای گذشته مجلس شورای اسلامی هشتم ربیع الاول، روز شهادت امام حسن عسکری(ع) را به عنوان تعطیل رسمی تصویب کرد. این تصویب پس از آن انجام گرفت که ایراد قبلی شورای نگهبان مبنی بر داشتن بار مالی با اعلام موافقت از سوی دولت رفع شده بود. اما بحثی که مطرح است تناقض و سردرگمی در اهداف و محتوای طرح است. زیرا در این طرح دو مناسبت ضد و نقیض به عنوان هدف تعطیلی مطرح گردیده است، هم عزای شهادت امام یازدهم و هم شادی برای آغاز ولایت امام دوازدهم. سخن اینجاست که: اولا؛ چگونه می‌توان در یک روز و در آن واحد هم غمگین بود و هم خوشحال؟ چنین پدیده‌ای نه در فرهنگ ما جایگاهی دارد و نه امکان پذیر است. چیزی که امکان پذیر نیست چرا تصویب می‌شود. شورای محترم نگهبان که در اشکال خود، بار مالی را که تعطیلی یک روز بر دوش دولت خواهد گذاشت دیدند و آن را به مجلس عودت دادند، چگونه عدم امکان اجرائی شدن این مصوبه را ندیدند؟ واقعا مردم ایران از جمله خود تصویب کنندگان چگونه می‌خواهند این قانون را اجرا کنند که در یک روز هم عزادار و گریان باشند و هم شادمان و مسرور؟ ثانیا؛ شادی کردن وقتی معنا پیدا می‌کند که از ولایت ولی جائری نجات یافته و به جای او ولی عادلی حاکم شود. ما معتقدیم ائمه معصومین (علیهم السلام) همه درطول هم ولایت داشته و دارند و همه نور واحدند و در تولیتشان تفاوتی دیده نمی‌شود تا در اتمام تولیت یکی برای اینکه امام بعدی ولایت یافته، شادی کنیم.

به هر حال آنچه باید بر آن تاکید نمود شهادت امام یازدهم حضرت حسن عسکری(ع) و عزاداری در این روز است و افزودن هر عنوانی که موجب مسرت در آن روز شود نقض غرض خواهد بود و چه بسا دستاویزی برای لوث کردن عزاداری و سوء استفاده منحرفان گردد.

منبع: برترین ها

رع/