دشتستان بزرگ- محمد صفدران*: در سال‌های اخیر، یکی از گره‌های مهم در مسیر رشد و توسعه‌ی تنگستان، نبود نیروی کار پایدار و فعال در بخش‌های صنعتی و کشاورزی بوده است. این گره اما صرفاً به کمبود نیروی کار خلاصه نمی‌شود، بلکه ریشه در نوعی احساس بی‌عدالتی اجتماعی دارد که سال‌هاست در دل جوانان منطقه ریشه دوانده است.

به گزارش دشتستان بزرگ، وقتی جوان تنگستانی می‌بیند که در فاصله‌ای نه چندان دور، فردی با شغل مشابه در صنعت نفت، از حقوق بالا، خوابگاه رایگان، غذا، بیمه قوی و مهم‌تر از همه، مدل کاری طرح اقماری برخوردار است، طبیعی است که کار در صنایع کوچک، کشاورزی، و کارآفرینی بومی برای او جذابیتی نداشته باشد. این مقایسه‌ی دائمی، شور کار را در وجودش خاموش می‌کند. او به‌جای حضور در تولید، یا به استخدام دستگاه‌های دولتی، نظامی و انتظامی فکر می‌کند یا از منطقه مهاجرت می‌کند.

در کنار این، نبود سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌های انرژی و بی‌توجهی به زیرساخت‌های صنعتی در تنگستان، خود معلول عدم استقبال سرمایه‌گذاران است؛ و این چرخه‌ی باطل همچنان ادامه دارد.

اما راه بن‌بست نیست

زمان آن رسیده که ما خودمان، از دل خود تنگستان، آستین بالا بزنیم. با تکیه بر هوش بومی، فرصت‌های جدیدی چون انرژی خورشیدی، کشاورزی نوین، صنایع خلاق، و استارتاپ‌ها را در دل دلوار و تنگستان فعال کنیم.

شاید وقت آن رسیده که شهرهای تنگستان را همچون “دلوار” را به “دلِ‌وار” تبدیل کنیم؛ شهری با دل‌بستگی به رشد، با اعتماد به ظرفیت جوانان و اتکا به دانش و تجربه‌ی خودمان.

از یاد نبریم:
تنگستان اگر خود را باور کند، می‌تواند نه تنها میزبان صنعت، بلکه زایشگاه آینده باشد.

محمد صفدران
یک تنگسیر